Sinds het vallen van de Berlijnse muur in 1989 zijn we in de wereld op zoek naar onze grenzen. Daarvoor was onze wereld en onze vijand duidelijk en zichtbaar. Nederland was onderdeel van het vrije West-Europa en Amerika. De vijand was de Sovjet Unie en de grens liep door Duitsland heen. Na de val van de muur was globalisering het toverwoord. Iedereen zou rijker en gelukkiger worden als we een open ‘global’ wereld krijgen. We zouden dan overal naartoe kunnen reizen en met iedereen handel kunnen voeren.
Bedrijven kregen alle ruimte van de overheden en konden doorgroeien naar wereldwijde ‘global’ opererende organisaties. Deze wereldwijd opererende bedrijven zoals McDonalds, Shell en Unilever kregen omzetten die groter waren dan de omzet van een klein land. Dat was allemaal prima omdat die grote bedrijven voor werkgelegenheid zouden zorgen en wij allemaal graag hun producten voor de laagste prijs wilden hebben. Zij gingen dan ook hard op zoek naar de laagste prijs en gingen hun producten maken in lage lonen landen zoals China.
Bedrijven zouden al onze problemen oplossen en de overheid zouden we veel minder nodig hebben. Die moest zich gaan focussen op zijn kerntaken zoals de veiligheid van de burgers waarborgen. Dan zou de belasting omlaag kunnen en hield de burger meer over van zijn salaris. De burger zou dan wel zelf meer moeten gaan doen. We moesten door groeien naar een participatie samenleving.
In Europa gingen de landen samenwerken in de Europese Unie om samen een sterke machtige positie te kunnen vormen tegen de Verenigde Staten, China, Rusland en andere grote landen. Onze grenzen zijn nu in 2017 in Europa weg gehaald en van de vroegere grens in Duitsland opgerekt naar de huidige grens met Oekraïne en Rusland.
Nu blijkt dat onze grenzen voor veel mensen teveel zijn weg gehaald en opgerekt. Een ‘global’ wereld waar geen grenzen meer zijn creëert problemen waar de huidige politici geen duidelijke oplossingen voor hebben. Dit is heel duidelijk geworden met de financiële crisis van 2008 die begon in Amerika en toen de hele wereld in zijn greep kreeg. In Nederland hebben we heel veel moeten bezuinigen om oa de banken te redden. Zoals altijd is dit het meest ingrijpend voor de mensen die het geld het hardste nodig hebben. Terwijl de banken en bedrijven financieel zijn geholpen hebben veel burgers het gevoel dat de rekening bij hen kwam te liggen.
Er zijn nu ook verschillende ‘wereldwijde’ problemen zoals het milieu, terrorisme en het internet die wereldwijd impact hebben en in landen voor grote problemen kunnen zorgen. Wanneer we voor deze wereldwijde problemen geen oplossingen hebben is het de vraag of je een volledig open wereld zonder grenzen kan hebben? Want burgers weten nu dat er wereldwijd problemen zijn waar hun eigen politici geen oplossingen voor hebben. De burger moet echter wel de rekening betalen als het ergens anders fout gaat. Ze hebben nu ervaren dat een ‘global’ open wereld zonder grenzen niet alleen maar voordelen heeft.
Vooral voor de mensen die voor hun eigen leven geen behoefte hebben aan een ‘global’ wereld, omdat zij het prima vinden om te werken en te leven in hun eigen land, komen in verzet. Zij hebben geen behoefte en voordeel aan een ‘global’ wereld maar moeten wel de rekening betalen als het fout gaat.
Zij willen een duidelijk overzichtelijk land hebben, met duidelijke grenzen, waar ze weten waar ze aan toe zijn en niet plotseling overvallen kunnen worden door een crisis die heel ergens anders is begonnen. Verschillende politici, zoals de huidige president van Amerika, Trump, spelen in op deze wens naar duidelijke grenzen met duidelijke vijanden en duidelijke oplossingen voor hun eigen nationale problemen.
Onze zeer sterke menselijke behoefte naar duidelijke grenzen moeten we serieus nemen en voor iedereen goed organiseren. Er is te lang gedacht dat een open ‘global’ wereld alleen maar voordelen heeft. Er is te weinig rekening gehouden met de mensen die hier geen behoefte en geen voordeel aan hebben. Te lang zijn tegenstanders van de ‘global’ wereld verteld dat zij het niet begrepen. Daarmee gaat hun tegenstand niet weg. Het enige wat deze afwijzing oplevert is dat zij nog harder gaan roepen om een sterke leider die duidelijke grenzen stelt. Die hun wereld kleiner, veiliger, duidelijker, simpeler maakt en de wensen van de eigen bevolking voorop stelt. Amerika heeft nu met de nieuwe nationale gerichte president Trump voor deze leider gekozen.
In Nederland hebben wij nu met de verkiezingen ook de vraag of we door gaan met een open ‘global’ wereld creëren met een internationaal gerichte minister-president of kiezen we voor een nationaal gericht politicus die duidelijke grenzen aan Nederland geeft? Op 16 maart 2017 zullen wij het weten.